Я зразумеў

ИЗ ЦИКЛА “ЛЮБИМОЙ СПУТНИЦЕ МОЕЙ”



Калі заззяла ў небе зорка

Тваёй пяшчоты й дабрыні,

Я зразумеў, што нельга, горка

Хавацца Сонейка ў цяні.



Калі ў жыцці каханне, ласка

Натхненнем ззялі  у лістах,

Я зразумеу, што гэта казка –

Тваих далоняў тонкі пах…



Калі дзьмухаўкі звеяў вецер,

І ў тлён – чырвоныя листы,

Я зразумеў – няма на свеце

Найдаражэйшае, як ты.



Калі сцюдзёная яліна

Мяне аддасць у край зімы,

Я зразумею, бо павінны,

Што і ў нябёсах разам мы…



Пакуль жа разам мы с табою,

Да сумных дзён, да сівых скронь,

Цябе – гаючаю вадою –

Каснецца хай мая далонь…